Lê mixabin hîna jî gelek Kurd fêm nekirine ku bi salane bi pêşkêşkirina siyaseta ku Kurdan bi tiştên pûç re mijûl dikin, weke rizgariya Kurdan, çiqas zirarê dide têkoşîna Kurd û Kurdistanê.
Di hilbijartinên Parlamento û Serokomariya Tirkiyê de, hin kurdên ku li pişt vê siyaseta vala hatine girtin, hewl didin ku piraniya xelkê dengê xwe bidin Erdogan an jî Kiliçdaroglu. Tu eleqeya kurdan bi serketina Kiliçdaroglu ya ji Partiya Komarî ya Gel û ne jî Erdogan ji AK Partiyê heye.
Hin partî û derdorên Kurdistanî yên ku PKK'ê piştgirîya wan dikin, "Erdogan biçe çi dibe bila bibe!" Zehmet e ku mirov diyar bike ku polîtîkaya bi vî rengî ya serhişkiyê wê çi bîne serê Kurdan. Yan jî li hember vê yekê devşîrmeyekî kurd ku wek Kiliçdaroglu kurdbûna xwe înkar bike dê çi feydeyê bide miletê kurd?
Lê divê were fikirîn ku ji bo ravekirina vê ji raya giştî re çi divê bê kirin. Ya rastî ev polîtîka polîtîkayeke dewletê ye û tê xwestin ku têkoşîna sereke ya Kurdan ji holê rabike û di dawiyê de zirarê bide Kurdan. Kurd ji hilbijartinên sala 1950’î heta niha hatine xapandin. Gelê Kurd li şûna xwe bûye lîstika partî û rêxistinên Tirkan. Dîsa 40 sal in ev polîtîka ji aliyê PKK û dewleta Tirk ve bi awayên cuda li ser Kurdan tê meşandin. Partî û rêxistinên din ên Kurdistanî yên ku bûne marjînal, nikarin di vî warî de însiyatîfê bigirin û raya giştî razî bikin.
Derdorên ronakbîrên Kurd nikarin pêşî li gelê Kurd bigrin ku qurbaniya siyaseteke bi vî rengî ya faşîst û nîjadperest a Tirkan bikin û di pozîsyona temaşevanan de ne. Ji ber ku kaosa rêxistinî, bîrdozî û siyasî ya ku Kurd bi giştî dijîn, ne xwediyê wê hêzê ye ku pêşî li rewşa xerab a heyî bigire. Kurdên ku ji bo ji derfetên legal ên kolonyalîstan sûd werbigirin siyasetê dikin û di qada îlegal de tevdigerin, bê rêxistin in. Di rastiyê de ev rewşa krîzê ya ku Kurd tê de ne ne nû ye. Piştî têkçûna 12’ê Îlona 1980’an Kurd 40 sal in nikarin rêbazên stratejîk û taktîk pêş bixin. Li ser vê yekê ew di rewşeke nediyar de ne.
Îro li Bakurê Kurdistanê di rewşek ku “şopa hespê û şopa kûçikan” di nav hev de ne û “dost û dijmin ne diyar in.” Lê heke em bizwanin, erka me ronakbîrên kurd diyar e. Lê em xwe dixapînin, mehê yan jî salekê carekê belavokekê belav dikin, xwe bi “tiştên naqewimin” di têkoşîna serxwebûna Kurdistanê de têr dikin. Îro ku gelê Kurd ji şerê qirêj bêzar bûye û ji serkeftineke herî biçûk re jî wê bêje erê, gel bi xapandinên weke hilbijartinan tê xapandin. Em rewşenbîrên ku şikestî ne û li hev nayên, li benda hêviya têkoşîneke rast a gelê xwe ne. Heger qismekî gelê kurd evîndarê dijminê xwe bûye jî, di vê wêre de sûcê me jî heye. Ji ber ku me rengan tevlihev kiriye. Heta ku em rengê xwe yê rastîn bibînin dê ev tevlihevî berdewam bike.
Binêrin, di hilbijartinên Serokomariya Tirkiyê de jî ku roja Yekşemê tê kirin, her du namzetan ji hev pirsîn, hûn çima bi Kurdan re hevkariyê dikin? Polîtîkayê dikin. Li vir jî dijminatiya Kurdan bi awayekî eşkere xwe dide der. Tevî vê yekê jî, hîna jî Kurd hene ku ji bo van her du namzetên faşîst û dijminê Kurdan dixebitin û hewl didin ku bê encam bin. Dibêjin "Dîrok dubare nabe". Lê di dîroka kurdan de heman tişt bi awayên cuda tên dubarekirin. Weke her hilbijartinê di vê hilbijartinê de jî kurdan biryareke rast û hevpar negirtin.
Siyaseta yasayî ya Partiya Demokratîk a Gelan niha îflas kiriye û bûye siyaseteke dij-kurd. Divê em vê ji gelê Kurd re rave bikin û li gorî serdema nû siyaseteke ku xizmeta gelê Kurd bike derxînin holê. Nexwe gelê Kurd 100 salên din bi polîtîkayên sexte wê bixapîne û ji têkoşîna Kurdistanê were derxistin. Ji ber ku 100. Salvegera Peymana Lozanê nêzîk dibe, bila rê nedin Peymana Lozanê ya duyemîn.
26 Gulan 2023
Facebook Yorum
Yorum Yazın