Kemal Balkan, resim sanatının modern çağında, kendi öz toplumsal yaşamı ile yaşadığı Avrupa’daki toplumsal yapıyı üslubunda kaynaştırmayı başaran bir resim sanatçısı.
Henüz üzerinde çalıştığı bu resim; ilk bakışta şiddetli ve abartmalı biçim çatışmasıyla aşırı heyecana sürükler ve flu bir ortamla baş başa bırakır. Pek çok etkileri içinde barındıran fırça dokunuşları bir üslup belirlediğinin muştusunu verir aslında. Belki ilk bakışta Pablo Piccaso’nun ilk adı Filozofik Genelev, sonradan Avignonlu Kızlar olarak adını değiştirdiği resmini çağrıştırabilir. Ne ki resimlerdeki çizgilerin düzden ziyade eğri olması, bir nesneyi değişik açılardan görüp gösterime almaması bu çağrışımı engeller.
Hacim ve mekân anlayışı, merkezi perspektif ve açık koyu tonların farklılığına bağlanması, izleyiciyi ta Rönesans dönemine kanatlandırıp götürür gibi yapsa da; aslında, Kemal Balkan, kadın figürünü bir nevi nesneleştirerek parçalarını yeniden inşa etmeyi ustalıkla başaran bir sanatçı.
Geçmişteki birçok başarılı çizimleri gibi bu resminde de pek çok etkilerini taşıdığı ekspresyonizm ile az da olsa kübizm akımı arasında bir gel git yaşanmaktadır. Bu kasıtlı bir çarpıtma değil, belki ekspresyonist bakıştan kopmama isteğidir. Zaten sanatçının üslubunu bunun üzerine kurguladığı da gözden kaçmamaktadır.
Resimdeki ilk izlenim mekân itibariyle bir toplanma yeri. Kadınlar çoğunlukta. Kilolu kadın figürleri! Belki bir genelev. Belki de bir Osmanlı haremi… Ama değil. Alaattin’in Lambasından çıkar gibi gamalı bir haçın sırtı kadınlara dönük bir SS kadın subayın kolu üzerinde verilmiş olması birçok hayali kurguyu yıkar. İkinci Dünya Savaşı döneminde bir toplanma kampı. Üst düzey SS’ler kadınların kadınlığından yararlanmak için de toplanma kampları kurmuş olamazlar mıydı? Varsın bu sorunun cevabı bir şairin şiirinde saklı dursun!...
Başarın daim olsun sevgili Kemal!
Facebook Yorum
Yorum Yazın