İlgi çeken sözler kolay kolay unutulmaz, hele günlük yaşamda o sözü hatırlatan durumlar sürekli kendini tekrar edip durunca, insanın adeta beynine çakılıp kalır.
Geçmiş yıllarda konuk olduğum bir komşum sohbet sırasında pek barışık olmadığı anlaşılan kapı komşusunu sadece üç kelime ile şöyle tarif etti:
“Konuşmayınca adama benziyor”
Meğer küfürlü konuşuyormuş adam…
O zamana kadar bu sözü ne duymuş ne de düşünmüştüm, espriye sayıp gülmüştüm bu söze ama o günden sonra sayısız ‘konuşmayınca adama benzeyene’ rastlayınca bu söz artık hafızamdan silinmez oldu.
Bundan sonra silinir mi hiç sanmıyorum çünkü etrafta o kadar çok ‘konuşmayınca adama benzeyen’ var ki uzaklaşsan olmuyor, ‘konuşma’ desen hiç olmuyor, zaten ‘konuşma’ dediğinde daha çok konuşuyor bu tür insanlar, o nedenle bu söz hafızada kalıcılaşacak gibi…
Tabi komşumun bu sözü sonrasında dikkatim artık kişilerin hem görünüşü hem konuşması üzerinde oldu.
Siyasette bu tür insanlara çok rastlarız, gösterişe epey meraklı olan bu kesimin üstüne başına baktığınızda ‘adam’ diye yemin edersiniz, ama konuşmaya başlayınca Nasrettin Hoca’nın ‘ye kürküm ye’ hikâyesi gelir aklınıza ve o an bu kişiyi ‘adam’ edenin aslında üstündeki fiyakalı elbisesi, renkli kravatı, cilalı ayakkabısı olduğunu düşünmeye başlarsınız.
Yüksek siyasi mevkilere kapağı atanlardan gırla var bu dediklerimden, aşağılık kompleksinden midir nedir, yaşadıkları eski günler akıllarına gelmez, aşağıdakini hatırlamazlar bile ve harcadıkları her sözü ‘adam’ olduklarının kanıtı sayarlar, öyle bir havayla konuşurlar.
Ne var ki bu tür kişilerin yüksekte olmaları onları ‘adam’ etmeye yetmez senin gözünde, çünkü konuşmaya başladıkları an kibirli ve bilgisizce sözler ederler, hatta küfürlü ve hakaretli, ahlak dışı sözler... Ve sen zamanında önemseyip değer biçtiğin, belki de oy verip seçtiğin için dizlerini döversin, hayıflanırsın ama iş işten geçmiştir.
Ama ben bunun çözümünü buldum!
Komşumun bu hafızama yerleşen sözünden sonra benimle diyalog kurmak isteyenleri konuşturmayı prensip edindim, artık konuşmadan ‘adamlığa’ puan vermek yok!
Ha şunu da belirtmeden geçmeyeyim; önce ‘adam’ gibi konuşan ama sonraları saçmalamaya başlayanları da unutmayalım, yani konuşunca ‘adama benzeyenlerin’ de olduğunu unutmamak gerekir, ama onun da çözümü var, tanımak için zaman gerek.
Ben bu zamanı buldum, ama komşumun sözünü duyduktan sonra geriye giderek bu konuda daha bir bilgi birikimi yaptım, mesela bir imamın ağzından yıllar önce duyduğum ‘dediklerimizi yapın ama yaptıklarımızı yapmayın’ sözüne yeniden bir anlam yüklemeye çalıştım. Buradan çıkan sonuç da şu oldu; evet, görüntü ile ‘adam’ olunmaz ama etkili ve düzgün konuşmayla da olunmaz. O zaman ortaya yeni bir denklem çıkıyor, söz ile eylemin birliği… Yani kişiye ‘adam’ diyebilmek için sözünün de eyleminin de bu tarifi güçlü kılması gerekiyor, ağzıyla söylerken eliyle bozmaması gerekiyor bir şeyi.
Galiba bugünkü temel sıkıntımız bu; ağzımız bir şey söyler, elimiz ise bambaşka bir şey yapar, dolayısıyla ortaya bir ‘konuşmayınca adama benzeyenler’ topluluğu çıkıyor. Tabi konuşunca da ‘sözüne güvenilmeyenler’ topluluğuna dönüşüyor…
Şimdi buraya kadar saymaya çalıştıklarım arasında bir grup daha var, kimisinin de 'ağzından çıkanı kulağı duymuyor', bunlar da ayrı bir baş belası...
Var mı bir hal çaresi peki?
Şarkıda “Böyle gelmiş böyle gidecek” der, sosyalizme merak salanlar bir dönem bunu, “Böyle gelmiş böyle gidemez” diye değiştirerek mırıldanırlardı ama galiba bizim bu performansımızla, “Böyle gelmiş böyle gidecek”!
Facebook Yorum
Yorum Yazın