Bir vefa yazısı

Mersin Öğretmen Lisesi’nde iken aynı sınıfı hatta yıllarca aynı sırayı paylaştığım emekli öğretmen Osman Korkmaz, geçtiğimiz hafta Hakkâri’de geçirdiği kalp krizi sonucu hayatını kaybetti. Kurban bayramının son günü yolum Hakkâri’ye düştü ve ben de Osman’ın vefatını ancak o gün öğrendim.

Elbette diyaloglarımız halen de vardı, üstelik okulda birlikte çektiğimiz albümündeki o eski fotoğrafların neredeyse hepsini whatsapp üzerinden bana yollamıştı. Van’da görüştük bir ara ama ayaküstü, Hakkâri’de yine müdürü olduğu okulunda misafiri oldum, tesadüfe bakın ilkokulu okuduğum okula müdür olmuştu. Telefon görüşmelerimiz olurdu, vs.

‘Gerçek arkadaşlık kardeşlikten ötedir’ denir, Osman’la arkadaşlığımız o boyuttaydı, çıkarsız, karşılıksız ve de samimi… Osman’ın arkadaş olduğu herkesle aynı tavrı sergilediği inancını taşıyorum, çünkü güçlü bir insan sevgisiyle ve adalet duygusu ile yüklüydü.

Osman Korkmaz

Ben de vefa borcu olarak Osman’ın anısına birkaç şey yazmak istedim.

1973 genel seçimleri sonrasında kurulan Ecevit-Erbakan hükümeti, ya da 1. Ecevit hükümetinin ilk icraatlarından birisi okul statülerini değiştirmek oldu.

Dönemin Milli Eğitim Bakanı Mustafa Üstündağ’ın da imzasıyla Öğretmen Okulları liseye dönüştürüldüğünde Mersin Öğretmen Okulu 1. Sınıfına Osman ile birlikte kaydımızı yaptıralı yaklaşık 4 ay olmuştu.

Akabinde boykotlarımız geldi; gâh yemek boykotu, gâh ders boykotu, deniz kıyısındaki okul bahçesinde oturma eylemleri, sloganlar vs. derken çabalarımız ne yazık ki karşılık bulmadı. Hakkâri’den çıkıp öğretmen olma hayaliyle geldiğimiz Mersin’de, en azından 1973 yılında kayıt yapanların eski statü üzerinden işlem görmeleri yönündeki taleplerimizi ne dönemin hükümetine ne de kamuoyuna duyuramadık. Daha doğru bir deyimle, sesimiz duyulmak istenmedi.

1974 yılında Kıbrıs’a çıkarma yapıldığında okulumuz bir süre tatil edildi, çünkü çok sayıda Kıbrıslı okulumuzun yatakhane bölümüne yerleştirildi, ancak ben ve Osman okuldan ayrılmadık. Ara verilen dönemi Kıbrıslılarla birlikte geçirdik. Aralarında iyi futbolcular vardı, okulun deniz kıyısındaki toprak sahasında birlikte maç yapardık.

1975 yılında sağ-sol çekişmesi giderek sertleşmeye başladı. Osman kendini sürekli dışta tuttu, ben bunu yapamadım, sonuç olarak Çanakkale’ye sürgün edildim.

Osman ile okul, sınıf ve sıra arkadaşlığımız bu sürgünle kesintiye uğradı.

Yaz tatilinde Hakkâri merkezde görüşürdük, Merzan Mahallesine beni ziyarete gelirdi. Ben evlerine giderdim.

Osman Mersin Öğretmen Lisesi’ni bitirdikten sonra iki yıllık Eğitim Enstitüsüne başlıyor, buradan mezun oluyor, Hakkâri’de öğretmenliğe başlıyor, bunları bana daha sonra anlattı tabi, çünkü Osman daha Mersin Öğretmen Lisesi son sınıfında iken ben tutuklanmıştım.

Yıllar sonraki ilk karşılaşmamız ilkokulu okuduğum okulda olmuştu. Aşağı Merzan Mahallesindeki Cengiz Topel İlkokulu’na müdür tayin edilmişti.

“Okul müdürü senden çok söz ediyor, adı Osman” dediklerinde hemen okula gitmiştim.

1973 yılındaki Osman ile o günkü Osman arasında en küçük bir fark görmedim. Gözlerindeki samimiyet aynı, dostlukta ve heyecanda aynı Osman… Bunu kaç kişi becerebilir doğrusu merak ediyorum.

Osman’ın son zamanlarda okul arkadaşlarını tek tek arayıp hal hatır sormaya çalıştığını da biliyorum. Hatta Mersin’deki bazı öğretmenlerin de telefonlarına ulaşmaya çalışıyordu.

Sanat Tarihi öğretmenimiz vardı, ‘Bozayı’ derdik, bana dedi ki bir gün Osman; “Kızdığı zaman kulağımızı ısırırdı”

İngilizce öğretmeni Güler Razi’nin telefonunu istedi ama ulaşamadım kendisine.

Öğretmenlerden konuştuk epey, mezun olup önemli yerlere gelen okul arkadaşlarımızdan vs…

Osman iyi bir arkadaş, iyi bir dosttu.

Arkadaşlık önemli ise vefa da önemli.

Ailesinin ve tüm sevenlerinin başı sağ olsun.

Osman Korkmaz, Faysal Doğan, Muhsin Taşan, Adil Harmancı

Ayakta eli cebinde olan Osman Korkmaz, yanındaki Tayip, oturanlar Adil Harmancı ve Zahit Çivi 

(Foto: Hasan Çakmak-1974) Okulun futbol takımında birlikte yer aldığım Hasan Çakmak ve sınıf arkadaşları öğretmen olabilmemiz için eylemlerimize destek vermişti. Fotoğrafı, yazıyı okuduğu gün gönderdi. Kendisine müteşekkirim.