13 Ocak Salı, Antalya’da yağmur bir tufandı.
Bir kedicik vardı annesinden ayrılmayan.
Hava soğuk ve ıslaktı.
Gökyüzü eteğindeki ıslaklığı dökerken fırtına önce ben der gibi koca göğü yırtıp attı.
O gün yağmur rüzgâra, rüzgâr yağmura düşmandı.
İyon savaşçılarının kılıçlarından yansıyan ışıltı bir figandı.
Ağaç gövdelerinde yankılanan çığlıklar, annesinin sıcaklığını koynundan koparıp attı.
Anne yavrusuna yol uzattı.
“Git başka yerde ısıt kendini,” dedi.
Birini aradı kedicik.
Sağına baktı, yoktu; soluna baktı, yoktu.
Özlemişti onu.
Etrafında dönmek, paçalarına sürtünmek istiyordu.
Yoktu!...
Yine mama getirecek miydi?
Yine tabağına süt dökecek miydi?
Ama yoktu, yoktu işte!
Tufan zamanı sarınca, bir otomobilin sıcak radyatör pervanesine tırmandı. Fırtınanın sesi, annesinin ninnisiydi kulaklarında. Kendini unuttu.
Uyuttu ninniler.
Açılıp kapanan kapıyı duymadı.
Şarjın sesiyle dönen pervane, giyotinin inişiydi.
Kesilen sadece kafası olsa, parçalarını sahiplenen biri çıkacaktı elbet.
Parçalar un ufaktı.
Yerlere savrulan etciklere, anne şaşakaldı. Önce bilemedi savrulanların yavrusundan parçalar olduğunu.
Altı gün aradan sonra o, geldi.
Yoğundu, yorgundu.
Aradı buldu anne kediyi, sevdi.
Uzaktan donuk gibi duruyordu.
Vardı yanına, özlemini giderdi.
Doyurdu karnını annenin.
Yavruyu aradı, bulamadı.
Annesine sordu yavrusunu.
Anne hüzün yüklü gözlerle ona baktı.
Çıktı bir masanın üstüne.
Başını yukarıya kaldırdı, tabağında yarım bıraktığı yiyeceğe baktı.
O, anlayamadı bakıştaki hüznün nedenini.
Anne masanın üzerindeydi, o masanın kenarındaydı.
Anne masanın üzerinde duruyordu, o masanın kenarında anneye bakıyordu.
Bir ses, olanları döküverdi kısa bir film şeridine.
O elindeki yemi düşürdü, anne dönüp ona baktı.
Yutkundu.
Şaşkındı.
Yavaş adımlarla oradan ayrılırken, anne kedi onu yalnız bırakmadı.
O durdu, eğildi, annenin boynunu okşadı.
Göz göze geldiler.
Tutamadı kendini.
O ağladı; anne kedi ağladı, ağladı, ağladı!...
Facebook Yorum
Yorum Yazın